Kahraman Tazeoğlu - Bambaşka

Çoxdandır heç bir kitab haqqında yazmıram deyə özümü lap bir təhər  hiss edirdim. Amma nəhayət bugün sizə çooox bəyəndiyim bir kitab haqqında yazıram.

Kahraman Tazeoğlu – yazdığı kitablar və şeirlər ilə özünə böyük bir oxucu kütləsi qazanmış, aşkla bağlı kitab oxumağı sevənlərin, romantik oxucuların bir nömrəli yazıçısıdır.  

Kahraman Tazeoğlunun “Yarım Sevgili” şeirin ilk oxuduğum andan o qədər çox bəyənmişdim ki, bəlkə indiyə qədər o şeiri azı 10 dəfə təkrar-təkrar oxumuşam.  Bir şeiri bu qədər gözəl yazan birinin görün yazdığı kitablar necə olar?! (Yazımın sonunda həmin şeiri oxuya bilərsiz)

Tazeoğlundan oxuduğum ilk kitab “Bambaşka” oldu. Elə ilk səhifələrindən məni xatirələrə aparan bu kitab doğrudan da çox fərqli, çox səmimi, çox içdəniydi. 

Kitabı ödünç aldığım üçün xoşuma gələn hissələrin altından xətt çəkə bilmirdim və sırf buna görə mən də tənbəllik eləməyib xoşuma gələn hər cümləni qeyd dəftərçəmə köçürdüm. Elə maraqlı oldu ki, bu kitabı oxumaq. Bir az kitabı oxuyur, sonra dayanıb bəzi şeyləri, yazıçının dediklərini, öz yaşadıqlarımızı və qulağımda səslənən mahnıların sözlərini düşünürdüm... 

Kitabı oxuyanda arada bir gözlərim doldu, üzüldüm, amma yenə də özümü toparlayıb oxumağa davam etdim.

"Bambaşka"dan seçdiyim hissələr dəhşət çoxdur, onların bəzilərini şəkillərlə, bəzilərini isə sadəcə yazaraq sizinlə bölüşmək istəyirəm.

 Sensizlikde küçük mutluluklara büyüteçle bakmayı bildim...

Bence aşk karşındaki insan çırılçıplakken bile gözlerini onun gözlerinden ayırmamakdır, sevgili...

Şimdi gözlerimizin her çarpışmasında kırılan kalbimin parçaları hayatıma batıyor, bilyor musun?...

O kadar farklıydık ki, bir birimizden ve aşk o kadar aynı yapıyordu ki, bizi... Zamanla ben sana, sen de bana benzemeye başladın. İçimizde felakete benzer bir ümitle, tanıdık bir uçurum kenarında uyuyorduk; bir gün düşüceğimizi bile bile... O kadar eksikti ki, hikayemiz, bitip bitmediğini anlayamıyorduk...

 Aşk çabuk tükenir, bu yüzden Sevgililer günü en kısa aydadır. 

Hoşlandığım bedene hayalimdeki ruhu yerleştirmekti benim hatam... Ya o ruh o bedene sığmadı, ya da o beden o ruhu taşıyamadı... 

Kalabalığım çok, insanım yok...

Aşkın kölesi olmayı bildiğim kadar, ayrılığın da efendisi olmayı bilirim! ...

Kitabda çox maraqlı qısa hekayələr də var idi. Qısa olmasına baxmayaraq bu hekayələr də çox  təsirliydi. 

Məncə bu yazıçının azı bir kitabını mütləq oxuyun. Amma əgər unuda bilmədiyiniz xatirələriniz varsa və ya nəyisə unutmağa çalışırsızsa, ya da ümumiyyətlə romantik biri deyilsizsə, onda bu kitabdan uzaq durun. Çünki kitab sizi çox uzaqlara, bambaşka bir dünyaya aparacaq...

Sonda həddən artıq çox sevdiyim “Yarım Sevgili” şeirin sizinlə bölüşmək istəyirəm. 

Yalnızca içi yıkılmış bir bina gibi duruyorum ayakta. 
Elimin tersiyle siliyorum dudaklarımdaki izini. 
Gözlerimden iki damla acı süzülüyor. 
Zaman içinden nasılda yaralı çıkarıyor bizi.

Sahil sahil, kıyı kıyı, cadde cadde seni topluyorum bu şehirden…
Giderken…
Kaçmıyorum sevgili.
Kaderden kaçılmaz,kadere gidilir.
Ve gitmekten çok, dönmek cesarettir.
Sonduk,yeniktik,bittik.

İçimde hiç düşmeyen bir kan ateşi.
Kalbimden çıkardım bütün terk edilmişlikleri.
Geriye kalabalık bir yalnızlık kaldı sanki.
Gözlerim kendi pırıltısında unuttu ışığını.
Söyle sevgili;
Hiçbir şeyi olmayandan nasıl çaldın her şeyini?

Ey kendi kalbiyle oynayan çocuk!
En çok yarım kalmak yorar insanı.
Gidişin bile yarım… İçimde ağır aksak yürüyen bir ihtiyar gibi.

Kalem kelime kusar; aşk içimde kendi kuyusunu kazar.
Gece, kendini mermi gibi içime saplar.
İnsanın ağlarsa kalbi ağlar, gözleri yalan ağlar.
Benim yarım gidişli sevgilim!
Şimdi nasıl başlar geri dönmek dediğin?

Bilirim, kavuşmalar yeni ayrılığı hızlandırır bazen.
Razıydım yine de… 
Uzatım da ellerimi… 
Senin yüreğin el vermedi.

Sen yoksan ben neden varım?
Neye yarardım?
Şimdi yağmurlar ıslanıyor gözyaşlarımla.
Duruladım kalbimi yalnızlığımla.

Sahil sahil, kıyı kıyı, cadde cadde seni topluyorum bu şehirden…
Giderken…
Kendimi bekleme yorgunuyken, şimdi aciz kalbim yıkım emrini bekler.
Ve tanığıdır bütün aşkların şairler.
Oysa sana kullanılmamış bir ben sunmuştum.
Yaşama kuruyup, ölüme yeşerirken…
Ben ölürken ayağına dolanacak bir şiir yazdım sana.
Her kelimesi seni tökezletecek…şimdi git…Git!

Gidişi de kalışı gibi yarım sevgili…
Yokmuş işte!
Hayat üstümü vermedi…

.